Laagdrempelige steunpunten zijn er voor iedereen – en in het bijzonder voor mensen met (ernstige/langdurige) psychische kwetsbaarheid (EPA), sociaal-emotionele kwetsbaarheid en hun naasten.
Maar wat betekent 'laagdrempelig' écht?
Toegankelijkheid is niet alleen fysiek of praktisch, maar ook relationeel en mentaal. Het gaat hierbij gaat het onder meer om:
- Geen indicatie of verwijzing nodig
- Gratis (of zeer lage eigen bijdrage)
- Aanbod op basis van behoefte, niet diagnose
- Herkenbare en veilige, stigmavrije sfeer
- Ontmoeting zonder oordeel of verplichting
In de praktijk betekent dit bijvoorbeeld dat iemand zonder afspraak binnen kan lopen, op eigen tempo kan deelnemen of er gewoon even ‘mag zijn’ – zonder meteen iets te hoeven. Ook de aanwezigheid van ervaringsdeskundigen en mensen met ervaringskenniszorgen voor laagdrempeligheid; er is direct herkenning en erkenning. Hiermee onderscheidt het initiatief zich van een regulier buurthuis of wijkcentrum.
“Hier mogen mensen zijn wie ze zijn, ze vinden er een luisterend oor en ervaren het echt als thuiskomen.”
Waarom is dit zo belangrijk?
Uit maatschappelijke kosten-batenanalyses blijkt dat juist deze laagdrempeligheid een doorslaggevende factor is voor de impact van laagdrempelige steunpunten. Mensen ervaren sneller herstel, voelen zich veiliger en kunnen eerder terugvallen op informele steun in plaats van zwaardere zorg. Dat is niet alleen waardevol voor henzelf, maar levert ook besparing op voor zorg en ondersteuning.
Hoe ziet dat eruit in de praktijk?
In Herstel Dichtbij 2024 worden tal van voorbeelden gedeeld: van een herstelwerkgroep die altijd openstaat voor nieuwe gezichten tot een medewerker die nieuwe bezoekers belt om hen alvast wegwijs te maken. De sleutel? Relaties vóór regels.
Meer verdieping op de 10 kenmerken?
|
